Şəxsiyyətin sosial fəalliğı problemi alman klassik fəlsəaəsində, xüsusilə qabarıq şəkildə humanist ənənələrə söykənərək təhsil edilir. İnsan öz-özünə məqsəddir. Ona başqa bir şeyin vasitəsi kimi baxmaq düzqün deyildir. Insanın özünütəsdiq etməsi və özünü reallaşdirilmasının əsas sahəsi kimi mənəviyyat (Kant), fəaliyyət, təcrübə (Fixte), əmək (Hegel), məhəbbət, din (Feyerbax) başlığda olaraq ayırd edilir. Hegelin fəlsəfəsində sosial fəaliyyətin daxili determinantları araşdırılır, azad yaradıcı fəaliyyətin əhəmiyyət və dəyərinə diqqət yetirilir, yaradıcılığın mənəvi cəhətdən inkişaf etmiş azad şəxsiyyətin özünü reallaşdırılması üçün yeganə üsul olduğu, sosial fəallığın daxili məzmunu və insanın və cəmiyyətin varlığı üçün yeganə düzgün mövcudluq tərsi olduğu vurğulanır. Azad yaradıcı fəaliyyət, şəxsiyyətin yaradıcı qabiliyyətinin aşkarlanması, mənəvi zənginliyə nail olmaq vasitəsidir. Müasir cəmiyyət inkişafın elə mərhələsində yerləşir ki, yaradıcılıq enerjisinin yüksəldilməsində mədəniyyətinin rolu getdikcə artır, insanların əməyini daha yaradıcı səviyəyə çatması problemi cəmiyyət qarşısında duran məsələləri də uğurla həll etmək olmaz. Cəmiyyətin yetkinlik səviyyəsini artırmaq – deməli şüurin yetkinliyini artırmaq, şəxsiyyətin mənəvi aləmini zənginləşdirmək deməkdir.

Проблема социальной активности личности преломляется в немецкой классической философии в подчёркнуто гуманистических традициях. Человек рассматривается как цель сама по себе, к нему нельзя относиться как к средству для чего-то другого. В качестве основных сфер самореализации и самоутверждения человека разрабатываются нравственность (Кант), деятельность, практика (Фихте), труд (Гегель), любовь, религия (Фейербах). В статье рассматриваются внутренние детерминанты социальной деятельности в философии Гегеля, подчёркивается значение творчества как способа самоосуществления духовно развитой свободной личности, внутреннего содержания социальной активности и единственно достойного человека и общества способа бытия. Современное общество находится на таком этапе развития, когда возрастает социальная роль творческого труда и культуры в подъёме созидательной энергии народа, когда особенно важно решение проблемы превращения труда человека в более производительный и творческий. Следовательно, без художественно-эстетического развития личности нельзя успешно осуществить все поставленные перед обществом задачи.