İbn-i Rüşd Düşüncesinde Te’vil ve Ru’yet Interpretation and Vision in Ibn Rushd’s Thought

Te’vil ve Ru’yet, Arapça bir kelimedir. Te’vil, bir şeyin akıbeti sonucunun ortaya çıkması, sonucu gibi manalara gelmektedir. Ru’yet ise, görmek, bir şeye şahit olmak gibi anlamlara gelmektedir.1 Bu, kelimelere ilk zamanlarda yüklenmiş olan bir anlamdır ve daha sonraları kullanılmış olduğu bilim dalına göre yorumlanmışlardır. Çünkü düşüncenin temelini lafız-mana ilişkisi oluşturmaktadır. İslam düşünce tarihinde lafızlara farklı anlamlar yüklenmesinden ve farklı anlaşılmasından dolayı ameli ve fikri düşünceler oluşmuştur. Malum olduğu üzere bazı kelimeler ve kavramlar tarih içinde terminolojik anlamlar kazanırlar ve bundan dolayı bir kelimenin lügat ve ıstılah manalarına bakmak gerekli olmuştur. Hiç bir dönemde Kur’an ayetlerinin ve hadislerin tamamı üzerinde te’vil işlemine gidilme-miştir. Biz bu makalemizde, te’vil kelimesini bazı Kur’an ayetlerinin yorumlanmasında başvurulan bir metot olarak, Ru’yet kelimesini ise,‘’Ahiret âleminde Allah’ın görülüp görülmeyeceği çerçevesinde, İbn-i Rüşd merkezli ele almaya gayret edeceğiz. Bunu yaparken İbn-i Rüşd’ün Eş’ari ve Mu’tezilenin te’vil ve ru’yet konusundaki görüşlerine yapmış olduğun eleştirilere de yer vereceğiz.