Articles
Hədisdə isnadın əhəmiyyəti
The Importance of Isnād in Hadith
Значение иснада в хадисах
Hər bir elmin öz əsaslarını isbat etmək üçün müəyyən vasitələrə ehtiyacı var. İslam elmləri də digər sahələrdə olduğu kimi özünəməxsus ciddi elmi metodologiya və üsullara malikdir. Qur’andan sonra İslam dininin ikinci qaynağı olan hədis elmi sahəsində peyğəmbər sünnəsinin mühafizəsi üçün müəyyən elmi əsaslar meydana gətirilmişdir. İlk dövrlərdən etibarən tətbiq olunan isnad sistemi, həmin bu əsasların başında gəlməkdədir. Hədislərin səhihliyinin və doğruluğunun ortaya çıxarılması, hədisləri rəvayət edən ravilərin ümumi xarakteristikasının öyrənilməsi üçün isnad əvəzolunmaz bir elmi metoddur. İsnad məfhumu keçmişdə və müasir dövrümüzdə bir çox cəhətdən araşdırılmış, bu metod haqqında yeni-yeni fikirlər irəli sürülmüşdür. Məqaləmizdə isnadın hədis elmindəki əhəmiyyəti vurğulanmış, İslam alimlərinin isnad haqqındakı fikirlərinə yer verilmiş və teorik olaraq isnadın tətbiqatından bəhs olunmuşdur.
Every academic activity needs certain means for proving its basic principles. Islamic sciences, like other academic activities, have their specific methodologies. Hadith scholars also have established certain scholarly principles for preserving the Sunna of the Prophet Muhammad, which the second source in Islam after the Qur’an. The system of Isnad, which was implemented from the earliest times, is the most important principle among them. The Isnad system is inevitable scholarly method for revealing the authenticity of hadiths and the general characteristics of those who have narrated them (rawis). The notion of Isnad has been studied in many ways, and many new ideas have been brought forward on this method. The article emphasises the importance of Isnad in Hadith as well as it gives information about Islamic scholars’ views on Isnad and mentions the theoretical implementation of Isnad.
Каждая наука, для обоснования своих основ нуждается в определенных научных средствах. Как и в других областях исламские науки тоже имеют свою уникальную научную методологию. Хадис является вторым источником Ислама после Корана. При ней были созданы определенные научные основы для защиты сунны Пророка. Система иснад с ранних времен всегда находилась на переднем плане этих научных методов. Иснад незаменимый научный метод для выявления подлинности хадисов и изучения общих характеристик её рассказчиков (рави). Концепция иснада изучалась во многих отношениях в прошлом и в наше время, и в отношении ней были выдвинуты новые идеи. В нашей статье подчеркивается значение иснада в науке хадис, рассматривается мнения исламских ученых об иснаде, и теоретически упоминается применение иснада к хадисам.
əl-Bağdadi, Xətib Əbu Bəkir Əhməd ibn Əli, Şərəfu Əshabil-Hədis (thq: Mehmed S. Hatiboğlu), Ankara, 197.
Çakan, İ. Lütfi, Anahatlarıyla Hadis, İstanbul, Ensar Neşriyat, 2002.
Çakan, İ. Lütfi., Hadis Üsulu, İstanbul, İFAV yayınları, 2008.
əl-Ə`zəmi, Mustafa, İlk Devir Hadis Edebiyatı (thq: Hulusi Yavuz), İstanbuı, 1993.
İbn Əbu Hatim, Əbu Muhəmməd Əbdürrəhman ibn Muhəmməd ibn İdris, Təqdimətul-cərh vət-tədil, Heydərabad, 1952.
İbn Ədi, əl-Cürcani Əbu Əhməd ibn Ədi, əl-Kamil fid-duafair-rical (nşr: Adil Əhməd Əbdülmövcud – Əli M. Muəvvəz), Beyrut, 1997, I-VII.
İbn Hazm, Əbu Muhəmməd ibn Əli ibn Əhməd ibn Səid əz-Zahiri, əl-Fasl fil-miləl vəl-əhva vən-nihal, I-IV, Bağdad, trs.
İbnul-Mulaqqin, Əbu Həfs Siracəddin Ömər ibn Əli ibn Əhməd, əl-Muğni fi ülumil-hədis, (thq: Abdullah ibn Yusuf əl-Cüdey), İhsa, (Darul-Fəvvaz), 1992, I-II.
Kandemir, M. Yaşar, DİA, “Hadis” maddəsi, İstanbul, 1997, XV.
Kəttani, Əbu Abdullah Muhəmməd ibn Cəfər ibn İdris, ər-Risalətul-müstatrafə li bəyani məşhuri kutubis-sünnətil-müşərrəfə, Beyrut, 2011.
Küçük, Raşit, DİA, “İsnad” maddəsi, 2001, XXIII.
Qasimi, Cəmaluddin Muhamməd ibn Muhəmməd Səid, Qavaidut-təhdis min fünuni müstalahil-hədis, (thq: Muhəmməd Behcət əl-Baytar), Dəməşq, 1925.
Ləknəvi, Əbul-Həsənat Muhəmməd Əbdülhayy, əl-Əcvibətul-fazilə lil-əsilətil-aşərətil-kamilə (thq: A. Əbu Quddə), Hələb, 1964.
Müslim ibn Həccac, əl-Camius-Səhih (Müqəddimə), I-V, Qahirə, 1955.
ər-Ramhürmüzi, Əbu Muhamməd ibn Xəllad Həsən ibn Əbdürrəhman, əl-Muhaddisul-fasıl beynər-ravi vəl-vai (nşr: M. Əccac əl-Xətib), Beyrut, 1971.
Süyuti, Əbülfəzl Cəlaləddin Əbdürrəhman ibn Əbu Bəkir, Tədribur-ravi fi şərhi Təqribin-Nəvəvi, y.y., t. y., I-II.
Ümumilikdə 17 istinad var.
Daha Çox İstinadı Göstər
Endirin
Məqalə Məlumatları
- Məqalə Növü Articles
- Təqdim Edildi dekabr 31, 2017
- Yayımlanıb dekabr 31, 2017
- Nömrə № 28(28) Dekabr 2017
- Bölmə Articles