“Müasir ərəb dili” məfhumu özündə struktur və funksional cəhətdən bir-birindən fərqlənən iki formanı ehtiva edir: kitab-bədii (ədəbi dil) və şifahi-danışıq (dialektlər və ya danışıq-dialekt dili). Әdəbi dil bütün ərəb ölkələrində mövcud olan vahid yazı dili və rəsmi dil hesab olunur. Həmin dil dövlətlərarası ünsiyyət dili, rəsmi görüşlərin dili, elm, mətbuat, ədəbiyyat, məktəb, din dili və müəyyən mənada da radio, televiziya və kino dili hesab olunur. Bu dil yalnız yazı formasında fəaliyyət göstərir və bu cəhətdən strukturunda gündəlik nitq ünsiyyəti üslubu olmayan bir çox ədəbi dillərə bənzəyir. Demək olar ki, o, bilavasitə gündəlik ünsiyyətdə istifadə olunmur. Bu sahədə kommunikasiya vasitəsi kimi danışıq-dialekt dilindən (اللغةالعامية) və ya ənənəvi şəkildə dialektlər və ya (عامياتاولهجات) adlanan ünsiyyət vasitəsindən istifadə edilir. Hər bir ərəb ölkəsi əhalisinin məişətdə, istehsalatda, incəsənətin şifahi formasında (xüsusilə də folklorda), radio və televiziya verilişlərində, reklamlarda və hətta bədii ədəbiyyatda istifadəsi üçün xarakterik xüsusiyyətləri ilə seçilən, özünəməxsus, spesifik dialekti mövcuddur.