“Kur’an’ın Evrenselliği” başlığını taşıyan bundan önceki bir makalemiz-*de1 Kur’an hitâbınm genel anlamdazaman, mekan ve muhatap boyutuyla evrenselliği üzerinde durmuştuk. Söz konusu makalede verilen bilgiler ve varılan sonuçla, son İlâhî kitabın mesajının, inişinden kıyamete kadar bütün insanları kuşattığını ortaya koymaya çalışmıştık. Ancak konunun, Kur’an’da önemli bir yer tutan ve haklarında, semavî olmayan din mensuplarına göre bazı yönlerden farklı hüküm ve ifadelerin yer aldığı Ehl-i kitap (yahudiler ve hıristiyanlar) açısından ayrıca ele alınması gerekmektedir. Zira gayri müslim yazarlardan bazıları, Kur’an’daki Ehl-i kitaba yönelik söz konusu ifade ve hükümlerden hareketle, onun önceki semâvî din mensuplarını bağlayıcı ol-madığı iddiasını seslendirmeye çalışmaktadırlar. Meselâ son dönem Hıristi-yan (ortodoks) Kıptîlerin dînî lideri Papa Şenude bu noktada Kur’an’ın önce-ki kitapları tasdik edici olduğunu bildiren âyetleri ve bu çalışmada yer verile-cek daha başka âyetleri öne çıkararak iddiasını ispat etme gayretinde olmuş-tur. Öte yandan özellikle son dönemlerde müslüman düşünür ve yazarlardan bazılarının, benzer âyetlerden yola çıkarak, Ehl-i kitabın Kur’an’a ve Hz. Peygamber’e iman etmeleri gerektiği, ancak bu dinin amelî hükümlerinin onları bağlayıcı olmayabileceği görüşünü dillendirdikleri görülmektedir.